تنهای سرگردان
سُـ ـ ـکوتـ ـِ سـ ـ ـَرد فـ ـ اصـ ـ ـــِله هـ ـا تنـ ـ ـ ـَم رآ می لـ ـ ـَرزانــــــَد
وقتـــــی به نبـــــودنت فــــــــِکر می کـــــُنم
میســــوزم به یاد روزهایــــی کِــــه بودنـــــَتـــــ رآ نفهــــــمیدم...!!!
چند روز است که آرام ... با پنجــــــــره ی این اتاق حرف میزنم ...
نمیدانـــــــــــم چرا ...
حرفهایم تمام نشده بغضـــــــــــــــــش میترکد ... خیس ٍ خیــــــس میشود
مردمانی هستند که میخواهند بدانند تو چه مرگــــتـــــــــــــــــــ است...
و وقتی بفهمند چه مرگــــتـــــــــــــــــــ است...
بهت میگویند بس کن،
انرژی منفی نَفرست!!
اینجاست که سکوتـــــــــــــــــــــ معنا پیدا می کند...
و تنهـــــــــــــــــــــــایی می شود تنها چاره...
.
..
.
.
.